|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
||||||||
|
Sommige mensen denken dat yogadocenten de verlichting nabij zijn, of toch tenminste zeer gedisciplineerd leven en in elk geval geen last hebben van stress. Nou… daar wil ik wat over kwijt 😉Â
Scriptie stress
Toen ik in 2015 mijn scriptie moest afronden voor de yoga-opleiding, was de stress soms hoog. Ik was zeer gedisciplineerd bezig al zeg ik het zelf – vooral achter de computer…. maar zelf eens lekker rekken en strekken?
Mwoah… Ik gaf al wel les in die tijd, en die lessen bereidde ik voor. Maar voor mezelf yoga doen – het kwam er niet van.
Na de scriptie volgde de onvermijdelijke dip. Yoga heeft mijn hart – maar het leek alsof ik er even helemaal niets meer mee te maken wilde hebben. Ik had echt even veel meer met Netflix dan met asana’s (houdingen).
Opnieuw beginnen
En toen ik de eerste 3 seizoenen van “Orange is the new black” uit had, begon ik voorzichtig weer met yoga. En tot mijn schrik merkte ik dat ik stijf was op plekken die ooit soepel waren, pijntjes had waar het altijd zacht was, moeite had met oefeningen die ik voorheen makkelijk vond. Het plaatste me terug in de positie van beginner.
En eigenlijk was dat ook wel weer heel interessant. Wat doe ik als mijn lijf anders reageert dan ik gewend ben? Hoe reageren mijn gedachten daarop? Hoe ga ik eigenlijk om met mezelf..?
Stijve spieren
Op een ochtend deed ik een paar rek- en strekoefeningen en toen ik wilde gaan zitten voor een korte meditatie, merkte ik hoe strak mijn liezen zaten.
Mijn eerste reactie was: Oooh! daar moet ik aan werken, mijn liezen strekken – en ik zag mezelf al in gedachten stevig aan het werk – ik zal ze léren, die stramme spieren, oprekken die hap!
Ik voelde hoe de spieren zich nog wat strakker stelden – puur als reactie op mijn denkbeeldige regime. Alsof ze zich wapenden voor het tegenoffensief. Mijn kaken klemden zich op elkaar. Mijn liezen nog strakker, mijn houding geforceerd. Na al die jaren van studeren en oefenen….
Ontspanning
Toen veranderde er iets. Kan het ook anders, vroeg ik me af? Mijn aandacht daalde af:
Hoe zit ik…?
Kan ik me laten dragen…?
Waar houd ik de spanning vast..?
Kan ik accepteren dat het strak is vandaag…?
Mijn geest ontspande zich wat, mijn aandacht werd liefdevoller. Ik ademde in… uit. Geleidelijk ontstond er acceptatie en liet ik het idee los dat het moest worden zoals vroeger. En jawel… op dat moment lieten mijn spieren ietsje los. Gaven ze me de ruimte om iets ontspannener te zitten.
Mooi toch, hoe zo’n lijf dat zelf allemaal regelt? Dat is wat ik zo fijn vind aan yoga: dit soort dingen leren en ontdekken over mezelf.
Warme groet,
