Ben jij wel dik genoeg voor yoga…?

Hoe lekker zou het zijn om nu al je oordelen eens hélemaal los te laten. Voorál de oordelen over jezelf! Over wat je kan en wat je niet kan en ook over wat je ‘moet kunnen’ omdat anderen dat ook (lijken te…) kunnen.

Dik, dun: Het zijn geen scheldwoorden. Het zijn beschrijvingen. Het zegt iets over de vorm van je lijf. Niet over wat je kan, of niet kan, laat stáán dat het iets zegt over wat je waard bent!

Ik heb het zelf als heel bevrijdend ervaren om te gaan erkennen dat mijn lijf is zoals het is. Mezelf ‘dik’ of ‘vol’ te gaan noemen.

Voor mijzelf was het van ontschatbare waarde om te erkennen dat ik mezelf onrecht aan doe als ik verwacht dat ik alles moet kunnen wat “maatje 38” kan.

Hoe bevrijdend het is om mijn benen wat wijder te plaatsen,
mijn buikhuid wat op te pakken als ik voorover buig:

Want dan komt er ruimte en komt mijn adem niet klem te zitten. Dan kan ik vooroverbuigen op een manier waar ik me WEL goed bij voel. En kan ik mijn lichaam geven wat het nodig heeft tijdens de les. (En ook in mijn dagelijks leven trouwens)

Hoe bevrijdend was het, toen ik mezelf ging toestaan om een stoel als ’tussenniveau’ te gebruiken tijdens de yogales:

Niet omdat ik niet op de grond kan zitten. Ook niet omdat ik lui ben. Maar omdat ik soms sneller dan iemand anders pijn in mijn voeten krijg als ik lang sta. En omdat het mij een tussenniveau biedt zodat ik niet de hele tijd naar de grond en terug moet bewegen in een les. Met mijn gewicht is dat namelijk nogal een toer – en dat doorbreekt dat de flow van de yogales. Terwijl die flow nu juist zo fijn is, en maakt dat ik steeds opnieuw weer op de mat terug wil komen bij mezelf.

Die ervaring moet ik mezelf niet afpakken, door koste wat kost op mijn voeten te blijven staan als anderen dat ook doen toch?