Yoga heeft mij stap voor stap geleerd om mezelf te observeren. Eerst alleen op de yogamat –Â maar wat ik daar oefen en tegenkom, is vaak een spiegel voor het dagelijks leven.
En dus kwam ik er op een dag achter dat mijn buik nog steeds een ‘spannend gebied’ is. Het bleek namelijk dat ik een interessante tic had ontwikkeld: Waar ik ook ben, wat ik ook doe – zodra ik ga zitten pak ik mijn t-shirt beet, en laat dat vliegensvlug losjes weer over mijn buik vallen.
Dat helpt.
Want het maakt mijn buik een stuk onzichtbaarder.
Dacht ik…
want op n dag zag ik mezelf weerspiegeld in de ruiten van de trein, terwijl ik mijn t-shirt herschikte.
Oeps. Mijn buik bleef zitten waar ie zit. Rond, pontificaal, middenvoor.
Al die jaren dat ik mijn buik voor de buitenwereld dacht te verstoppen….
verstopte ik hem eigenlijk voor mezelf.
Ook merkte ik dat ik – héél onopvallend – mijn houding veranderde zodra mijn partner een hand op mijn buik legt. Want hij zou eens doorkrijgen dat ik een buik had….
Toen ik dat ontdekte en met hem besprak, hebben we er samen hartelijk om kunnen lachen. Hij wist het namelijk alláng 😉
sindsdien zijn het oefenmomentjes voor mij. Als hij zijn hand op mijn buik legt, laat ik het toe. Ik voel de warmte, en ik observeer de milde spanning die het in mij oproept. Ik adem rustig door. En geleidelijk aan merk ik dat de spanning wegtrekt….
En als ik in de trein zit, probeer ik mijn t-shirt te laten zitten waar het zit. Ook als het strak aftekent wat daaronder aanwezig is.
Herkenbaar voor jou? Of ben jij al gestopt met verstoppen van je buik…?
warme groet,
|
