Sta je er weleens bij stil hoe vaak je onbewust je buik inhoudt? Misschien is het een automatisme geworden, een onbewuste poging om de schaamte over je buik te verbergen en te voldoen aan een onhaalbaar lichaamsbeeld. En zeker als je in de loop van de tijd een hangbuik hebt gekregen kan je een gewoonte hebben opgebouwd om je buik te verbergen.

Maar wat doet deze aanhoudende spanning met je lichaam en je welzijn? Hoe beïnvloedt het je lichaamsbeeld en jouw vermogen tot zelfacceptatie? In dit artikel deel ik openhartig mijn persoonlijke reis, van de onzekerheden rondom de buik van mijn moeder tot mijn eigen worsteling, en hoe de principes van yoga mij stapsgewijs hebben geholpen op mijn pad naar meer zelfacceptatie en een positiever lichaamsbeeld.

“Hou altijd je buik in!” leerde mijn moeder mij

Ik zie haar nog voor me staan: mijn moeder. Struise, lieve prachtvrouw. Ze was dik en eeuwig onzeker over haar lichaam. Ze was nog heel veel meer dan dat. Maar vandaag vertel ik over haar buik. En de mijne.

Aan de waslijn hing haar robuuste huidkleurige korset te drogen: één aan de lijn, de ander had ze aan. Altijd. “Hou je buik in!” leerde ze mij al jong. Want als ik mijn buik zou inhouden, zou ik stevige spieren krijgen, en niet zo’n slappe buik als zij. En dan hoefde ik later niet mijn buik te verstoppen – net als zij.

Als kind had ik nog een platte buik

En daar stond ik, 9 jaar oud, voor de grote badkamerspiegel. Ik keek op naar het korset aan de waslijn. En ik keek naar mezelf: mijn platte stevige kinderbuikje.

Ik ademde in, trok ik mijn buik zo ver mogelijk naar binnen. Draaiend voor de spiegel bekeek ik mezelf, mijn bolle wangen vol met ingehouden lucht. Pfffft! Met een plof liet ik de lucht en mijn buik weer los. Ik keek naar beneden: mijn holle buikje bolde weer op. Ik vond het maar niks, dat inhouden – ik kreeg het er benauwd van….

Ik holde de trap af. Lekker buiten spelen. Mijn buik speelde geen rol van betekenis in mijn leven. Van een negatief zelfbeeld was gelukkig nog geen sprake. Schaamte voor mijn buik kende ik nog niet.

“ik vind mezelf te dik!”

Dat schamen voor mijn buik kwam pas toen ik begon te puberen. Op deze foto ben ik bijna 13 jaar oud. “IK BEN EEN VIES, VET VARKEN” schreef ik in mijn dagboekje nadat ik mezelf op deze foto had gezien…  Het maakt me verdrietig als ik dat teruglees. Als ik nu kijk zie ik een prachtige puber in een prachtig jonge-vrouwenlijf. Iets voller misschien dan mijn skinny leeftijdsgenootjes, die nog vrouw moesten worden… ik was er gewoon wat vroeger bij. Had hier en daar wat puppy-vet. Niets om je voor te schamen toch?

Hangbuik

Inmiddels ben ik de 50 gepasseerd – en mede dankzij al dat lijnen op veel te jonge leeftijd, ben ik nu zelf een ‘struise prachtvrouw’ geworden. Ja, ik lijk op mijn moeder, inclusief de hangbuik die wat blubbert als ik beweeg, want zo ben ik nu eenmaal gebouwd. Ik ben er niet altijd blij mee, maar ik ben er zéker ook niet minder om. Er is in elk geval geen reden om mezelf in een vorm te persen die ik nu eenmaal niet heb. Buik inhouden? No way!

of… toch?
Want op een dag begon ik met yoga…

Slappe buik of stevige buik

En jawel: tijdens de yoga-lessen kwam het advies van mijn moeder opeens weer mijn leven binnenzeilen. Zodra het ging over de ademhaling, leerde ik het verschil tussen ademen met een slappe buik – waarbij de energie van je adem ook maar zo’n beetje wegflabbert.

of met een stevige buik –  waar de ademhaling veel meer kracht en stevigheid in je oefening geeft.

Slappe buik, stevige buik… het triggerde iets in mij. het raakte aan het negatieve lichaamsbeeld dat ik in mijn jeugd had opgebouwd. Moet ik nu voortaan tóch mijn buik gaan inhouden? Maar hoe zit het dan met dat kind in mij, dat al zo goed wist dat het daar benauwd van werd en zich onvrij voelde…?

Veerkrachtige buikadem

Nee gelukkig, buik inhouden is niet nodig. Niet gezond ook.
Maar als je ontspannen rechtop ga zitten, met je bekken wat gekanteld zodat je onderrug haar natuurlijke holling kan vinden, dan vindt jouw buik vanzelf al een soort milde, gezonde spanning. Het lijkt een beetje op het veerkrachtige gevoel van een ballon, waarbij de ballonwand (of buikwand) terugduwt, en een prettige stabilliteit geeft.

Voel het zelf maar eens als je deze houding aanneemt.  Leg een hand op de buik, de ander op de borst. Strek jezelf op – en adem. Voel dat ballon-gevoel, diep in je onderbuik.

Laat dan je houding inzakken – adem rustig in en uit en voel nog eens. Voel je het verschil?

Welke boodschappen heb jij meegekregen over jouw buik – van je ouders, vriendinnen, media of yogajuf? Laat het weten in de comments als je wilt.

Warme groet,