Dat kwam pas in de puberteit. Op deze foto ben ik inmiddels 12 jaar oud en ik vond mezelf dik op deze foto. Zoals heel veel jonge meisjes van zichzelf denken dat ze dik zijn….
Inmiddels ben ik de 50 gepasseerd – en mede dankzij al dat lijnen op veel te jonge leeftijd, ben ik nu zelf een ‘struise prachtvrouw’ geworden. Ja, ik lijk op mijn moeder, inclusief buik. Meestal hangt en blubbert ze, zoals ze nu eenmaal gebouwd is. Ik ben er niet altijd blij mee, maar ik ben er zéker ook niet minder om. Er is in elk geval geen reden om mezelf in een vorm te persen die ik nu eenmaal niet heb. Buik inhouden? No way!
of… toch?
Want op een dag begon ik met yoga…
En jawel: tijdens de yoga-lessen kwam het advies van mijn moeder opeens weer mijn leven binnenzeilen. Zodra het ging over de ademhaling, leerde ik het verschil tussen ademen met een slappe buik – waarbij de energie van je adem ook maar zo’n beetje wegflabbert.
of met een stevige buik – waar de ademhaling veel meer kracht en stevigheid in je oefening geeft.
Slappe buik, stevige buik… het triggerde iets in mij. Moet ik nu voortaan tóch mijn buik gaan inhouden? Maar hoe zit het dan met dat kind in mij, dat al zo goed wist dat het daar benauwd van werd en zich onvrij voelde…?
Nee gelukkig, buik inhouden is niet nodig. Niet gezond ook.
Maar als je ontspannen rechtop ga zitten, met je bekken wat gekanteld zodat je onderrug haar natuurlijke holling kan vinden, dan vindt jouw buik vanzelf al een soort milde, gezonde spanning. Het lijkt een beetje op het veerkrachtige gevoel van een ballon, waarbij de ballonwand (of buikwand) terugduwt, en een prettige stabilliteit geeft.
Voel het zelf maar eens als je deze houding aanneemt. Leg een hand op de buik, de ander op de borst. Strek jezelf op – en adem. Voel dat ballon-gevoel, diep in je onderbuik.
Laat dan je houding inzakken – adem rustig in en uit en voel nog eens.
Voel je het verschil?
warme groet,
