Een tijdje terug was ik heel vroeg wakker en zat ik al om 6 uur op mijn kussentje. Met gesloten ogen bewoog ik mijn armen omhoog en strekte ze boven mijn hoofd, een aantal keer.

Ik kan dat makkelijk… mijn armen strekken. Ik heb daar nooit bij stilgestaan. Maar opeens werd ik me bewust van een pijntje, een gevoel van stijfheid in mijn rechterschouder.

Niks verontrustends.聽Een pijntje dat gemakkelijk te negeren is.

<<bewegend plaatje van schouder-onderzoek>>
En ik realiseerde me: in mijn dagelijks leven doe ik dat ook. Zo vaak! Want ik moet d贸贸r, er is werk te doen, en ik kan dit makkelijk. Ik kan strekken en reiken naar de bovenste plank in mijn kast. Ik ben me er vaak niet van bewust dat ik grenzen overschreid, door het tempo dat ik in het dagelijks leven volg, en door de dingen die ik WIL. Willen is z贸 sterk!

Maar nu ontdekte ik, in alle rust en stilte, dat er subtiele signalen waar te nemen zijn. Dat ik iets vraag van mijn lichaam wat het best k谩n, maar waar mijn lichaam eigenlijk ‘stop, wees voorzichtig met mij!” fluistert…

Ik besloot ernaar te luisteren.

Bewoog precies tot aan de grens, en dan weer terug. De volgende keer: n贸g wat preciezer. Mijn gevoelige schouder was op deze vroege ochtend de baas; mijn andere schouder volgde mee. En ik vroeg me af: wat doet het met me als ik z贸 klein beweeg…?

Ik merkte nog een pijntje op: rechts in mijn flank en rug. Ook iets waar ik makkelijk doorheen kan bewegen, wat ik vaak negeer聽omdat ik dingen te doen heb die ik belangrijker lijk te vinden dan te luisteren naar mijn lichaam.

Zo bewoog ik, wel een half uur lang, vol aandacht, met de intentie om zacht en open te zijn voor de subtielste signalen van mijn lichaam. Om aandachtig te luisteren. Om alle signalen te respecteren die ik kreeg.

En ik was verrast over het effect!

In het zachte bewegen onststond meer ruimte.聽Alsof mijn lichaam het vertrouwen kreeg: er wordt naar mij geluisterd, dus ik hoef het signaal niet meer af te geven.聽Er ontstond meer rust.聽Zo goed en zorgvuldig kan ik dus omgaan met mijzelf…!

Het zette de toon van mijn dag

Nog uren n谩 mijn oefening kon ik merken dat ik dichter bij mezelf was.
Dat de intentie om goed op mijn grenzen te letten nog altijd v贸贸raan in mijn aandacht was.聽Ik kwam sneller op het idee om op tijd pauze te nemen.
Om “nee” te zeggen tegen iets waar ik anders misschien ja op had gezegd.

ik vond het magisch!聽Ik realiseerde mij hoe vaak ik over mijn grenzen heen gaan, vaak zonder het te beseffen.

Hoe doe jij dat als je moe bent, maar er ligt nog een klus op je werk?
Stop je – of zet je nog een tandje bij?

Luister jij naar de pijntjes in je lijf?

Voel jij je schuldig als je kiest voor ‘minder’ ipv ‘meer’?

Warme groet,
Colette
聽 Volg Volop Yoga ook via:

Facebook
Youtube
Instagram

Pin It on Pinterest

Clicky